Хәбәр килде илем халкына.
Ышанырлык түгел бу хәлләргә,
Раббым,кичер халкың хакына.
Әйтерсең лә күктән кара болыт
Колак ишетмәгән сүзләр килә:
Сугыш башланган бит, кешеләр!
Бер туктаусыз туплар шартлавыннан
Барлык кешелекнең иңнәренә
Җимерелә чәчәк аткан илем,
Җан өшеткеч ачы җил сызгыра,
Күпме гөнаһсыз җан ятып кала
Бер мәгънәсез сугыш кырында.
Чәчәк аткан гөлләр урынына
Кансыз палач кулларынннан шулай
Өзгәләнгән солдат авызында
Ятим кала күпме гаиләләр,
Язмышларның бар ачысын татый
Туалмыйча калган сабыйлар.
Аналарның җилкәсенә төшә,
Ник болайга борылды соң язмыш,
Каян килде мондый явызлык?!
Кайталмады, күпләр кайталмады,
Гәүдәләре чит җирләрдә калды,
Сагыш җепләренә бәйләнеп.
Мең дүрт йөз дә унсигез көн буе
Һәлак булган яугирләре белән,
Җанны кыйган еллар артта калды,
Шомлы тынлык һаман күңелдә.
Юк, булмасын башка мондый хәлләр,
Кошлар очсын зәңгәр күгемдә.
Тәрәзәне кайгы шакымасын,
Бәхет кенә керсен өйләргә.
Үткәннәрне бары гыйбрәт итеп,
Калсын иде безгә сөйләргә.
Җиңү килде! Ләкин нишләргә соң,
Исән калганнары, ыңгырашып,
Йөрәкләрендә һаман яралар.
Ул коточкыч сугыш дигәннәре
Эзәрлекләп арттан баралар.
Шул чорларга кемнәр шаһит икән,
Канлы еллар гомер китабына
Кайтавазың булып басылды!